Monologu i të vetmuarit I. Kadare
Monologu i të vetmuarit
I. Kadare
Tani unë ngjitem lart dhe s’kam asnjë gëzim.
Këtu ku kam arritur më ftohtë është, më vetmi.
E dija këtë, por padurimi i vdekur
Më shtynte të shpejtoj te ky sinor i kotë.
Krahë grash të thyera mbi supe si të prera nga një morg,
Më japin një gëzim po aq të vdekur.
Më duket ende dimër, ndonëse është prill.
Kam ftohtë.
Kam ftohtë.
