Hija e një gruaje

Flokët e dëborës përhapnin ndjesi qetësie të pacenuar, peizazhin dimëror e zotëronin  grija e qiellit dhe e bardha e tokës. Dielli kridhej në muzgun e hallakatur të reve, era e pamëshirshme i rrihte me kamxhik kalimtarët e rrallë.

Inxhinier Zvirina uli jakën e palltos, kapërceu derën automatike të supermarketit “Panorama”. Me pamje njeriu të ngeshëm vështronte mallrat e paketuara rafteve.

Një grup femrash të zhurmshme sulmuan hyrjen.

– Hej, Todi! – dëgjoi ta thërrisnin.

Zëri i ngjirur me nuanca të njohura doli prej buzëve të një gruaje të gjatë thatime. Flokët ngjyrë lajthie të çelur, bebëzat e gjelbra të errëta, vija delikate mes dy topthave më poshtë  i freskuan kujtesën. Një ndjesi këndellëse plot energji e paralizoi, fjalët i ngecën.

– Oh, Nermin! – qe e gjitha ç ’mundi të artikulonte.

– E paske humbur, – ia ktheu ajo. E zbehtë, e mpakur sikur kishte hyrë në ujë, sytë e mjegulluar ngjanin me vatra zjarresh të shuar.

E vështroi ngultas dhe ndjeu sëmbimin t’i përvëlonte keq në zemër. Nuk i pati shkuar kurrë mendja ta shihte  kaq të transformuar.

– Dukesh mirë, – theu heshtjen Nermini, – shkruan edhe poezi. I kam parë në internet. Kalimthi.

Todi dëgjonte këngën e ëmbël, të harruar, me notat më të ulëta të mundshme. Nuk donte të humbiste asnjë tingull.

– Eh, ndonjëherë… doktoreshë, – u kujtua ta thërriste me përkëdheli si atëherë. Diçka në gjoks nuk e linte të fliste lirisht.

– Urime!

– I ke lexuar? – e pyeti gjithë kureshtje. Zëri iu angështua përsëri.

– Mërzitesh të them se nuk kam pasur kohë? – vuri dorën e djathtë nën mjekër  me atë pamjen çapkëne që e njihte aq mirë, – në fakt do të doja t’u hidhje një sy.

Pas një heshtjeje të tymtë, vazhdoi.

– Do t’i kërkoj pa tjetër, – fjalët vinin duke u shuar siç roniten valëzat bregut të detit në agun e një ditë të turbullt dimri.

– Nuk ke provuar ndonjëherë të shkruash?

As vetë s’e kuptonte përse i rrinte larg dhe humbiste kohën me një bisedë bajate, të kotë. Diçka e errët e paralizonte, nuk e linte të kapërcente pragun.

– Vetëm receta, – ia ktheu Nermini dhe u largua pa thënë as mirupafshim. Ishte një çast, si shkreptimë drite.

“Kohë ëndrre” – mendoi më pas i trishtuar.

Firoi edhe grumbulli i grave, saqë dyshoi nëse vërtet hynë në supermarket. Ktheu kokën për një vështrim të fundit, po gruaja qe larguar. Shtangu mes platformës, dera automatike mbeti hapur.

– Plaka të la pa mend – e solli në vete një zë i njohur.

Todi bëri përpara.

– Nuk është plakë, – mezi u përgjigj, – ndoshta “moshë e mesme” i përshtatet më mirë.

Asnjë vajzë e re, shumë më e bukur se Nermini, nuk mund t’i dhuronte atë gëzim të brendshëm që i kthjelloi shpirtin.

“Jam i vonuar”, – tha ngadalë, përhumbur nëpër labirinte kujtimesh.

U ndje i mpakur. Apatik. Pati një “flirt” me doktoreshën vite të shkuara. Tani mund të gjykonte gjakftohtë. Iu kujtua kur ajo i tha gjysmë me shaka:

– Më mirë të flirtosh se të digjesh.

Aforizma e vjetër s’vlente për inxhinierin e dashuruar. Të thuash u godit, ishte pak. E deshi shumë, por ajo u largua shpejt dhe ai nuk mundi të “prangosej” më.

Ndërmendi vithet elegante të Nerminit, shprehjen sensuale të syve, dëshirën e panginjur për seks, zërin e ngjirur. Si në jerm iu shfaqën më në brendësi thithat pak të çngjyrosura, kurorat e kuqërremta përreth, nishanet e kafta shpërndarë shpinës.

Dhe fjalët e pacipa.

Sidomos ato.

Kujtime të vjetra vërshuan ujëvarë. Asnjë mbresë e takimit të fundit. Madje as fjalët! Mbi ballin e menduar u stampua njëlloj shkëlqimi pështjellë me dyzim të ftohtë.

Tetë vjet më parë e vuajti largimin e Nerminit. Nuk pati grindje, as urrejtje. Vetëm mur absurd heshtjeje. Dëgjoi se u martua me një mjek urolog në Tiranë dhe e la veten të mposhtej nga fati.

Brenga kurrë nuk reshti. Jeta e tij qe përjetim i vazhduar i asaj dashurie fluide si mirazh. Qëndruan me vite larg. Nermini mbeti në ajër mes fjalëve të thëna e të pathëna.

U përpoq të skanonte kohën…

Në kufijtë e një vjeshte të vetme. Filloi dhe mbaroi. Kur muzgu armatoste qytetin me parzmoren e bronztë, në qetësinë e shurdhër të mbrëmjes ngjyrë floriri, shpirtrat e tyre paralizonin kohën.

Edhe trupat e kapërthyer.

– Më thuaj çfarë po bën, – i kërkoi Nermini përmes rënkimeve.

– Dashuri, – u përgjigj me ndërprerje të zërit.

– Oh, jo! – i tha, – dua atë fjalën që përdorni ju meshkujt.

Todi e pati vështirë, jo vetëm pse qe hera e parë.

– Ty s’ta them dot.

– E pse jo derisa e bën?

Ajo qe gatuar ndryshe, lozonjare pak e paturpshme, donte t’i shijonte kënaqësitë deri në fund. Sipas mënyrës së saj.

Todi ia mbylli gojën me një puthje post dashuri.

– Herën tjetër? – ngulmoi ajo e ngjitur si kone.

– Meqë e pëlqen kaq shumë!

Stolit të parkut, panë një mbishkrim rrugaçësh. Si vazhdim i lojës në dhomën e katit të dytë të hotelit, i panjohuri kish bashkuar emrat e tyre me fjalën banale. Shkrim i deformuar, primitiv prej analfabeti.

Todi u rrek të zinte pamjen.

Po s’mundi.

– Shiko, – i tha Nermini e trazuar në çast.

Ai qeshi nën buzë dhe e puthi lehtë, druajtur se diçka më pasionante mund të ndizte  imagjinatën e saj.

– Jam me infeksion, – u ankua një mbrëmje nëntori.

– Herën e kaluar nuk pate probleme, – dyshoi ai.

– Isha nën efektin e antibiotikëve, – ia ktheu, – për puçrrat e sisëve.

Todi qe mësuar me nazet e saj. Dhe anatominë direkt të organeve intime.

– Je mjeke, – i kujtoi.

– Sigurisht, vetëm se ka diçka që nuk shkon, – qëndroi për t’i dhënë rëndësi lajmit të pakëndshëm. Ai e shikoi në mënyrë pyetëse, i pasigurt nëse duhet t’i merrte seriozisht fjalët e saj.

– Sindromi i çiftit, – përcaktoi diagnozën doktoresha dhe shtoi me seriozitet të shtirë:

– unë jam nozofobe.

– Nuk e kam dëgjuar ndonjëherë, – u vrenjt Todi.

– Fjalë për fjalë “frikë nga sëmundjet”, – e shikoi pjerrtas të lexonte efektin.

– Ka zgjidhje? – kërkoi të dinte. I bezdisur.

– Po, – u tall Nermini, – të thuash atë fjalën e turpshme.

Fjala, që e ndizte gruan si fishekzjarr, nuk mundi të kapërcente asnjëherë buzët e tij në tre muajt e vjeshtës së artë. I dukej se dy shkronjat e turpit kishin fuqi magjike. Ndoshta ishte vërtet sindromi i çiftit.

Sidoqoftë asnjëri nuk justifikonte largimin e mistershëm…

Si e bloi gjatë, kuturisi, i dërgoi poezitë dhe e-mailin në formë pyetjesh të ethshme: u rrek të zgjonte një zemër të fjetur.

Ajo heshti.

Mendoi se u nxitua. Shqetësimi rritur si ortek e dërrmoi ditë me radhë, derisa i shkroi mesazhin: “Nermin, do ta them atë fjalëzën e turpshme”.

Mendoi se loja e vjetër do të jehonte në shpirtin e gruas.

Por u gabua.

Doktoresha nuk iu përgjigj e-maileve, as telefonatave.

Një muaj i pambarimtë ia mprehu skajërisht kërshërinë, i sosi durimin dhe bëri përçapjen, të cilën nuk guxoi dikur. U nis me makinën e tij, një opel i vjetër rrangallë.

Shiu, si një mik i heshtur e i ftohtë, e shoqëroi tërë rrugës. Arriti në Tiranë pas tre orë udhëtimi. Mëngjesit gri, mes agut murrmash të përgjumur dhe lindjes së diellit, sosi në portën e maternitetit. Oborri i vogël katër këndor i spitalit obstetrik në bulevardin “Zogu i parë”,   kredhur në errësirë, përveç njollave të ndriçuar zbehtë nga llambat e rrugës dhe dritat e dhomave të shtrimit. Prej tyre vinin të  qarat e foshnjave, ansambël i çakorduar  piskamash të zgjatura. Burra me pako nëpër duar gogësinin stolave.

– Doktoreshë Nermin Kashnjetin, – i tha rojës.

Ai e shikoi i habitur me frikë të fshehtë në sytë ende përgjumësh.

– Kush jeni ju zotëri?

-Një mik i doktoreshës, – u përgjigj me ngut.

– Prisni pak, – dëgjoi përgjigjen e zvargur të rojës.

I erdhi shpirti në vend, madje buzëqeshi: përfytyroi siluetën e gruas me bluzë të bardhë:

“Tani s’ke ku shkon Nermin”.

Qetësia e shurdhër që mbretëroi thuajse në çast, kërciste nga elektriciteti. Diçka e avullt misterioze endej mbi kokat e njerëzve. Shqetësimi rritej në formën më virulente të mundshme derisa u hap dera e rëndë e spitalit.

Me kërcitje të shpifur.

– Kush e kërkon doktoreshë Nerminin? – pyeti një burrë i shkurtër si trung i prerë. Syzet prej miopi i kishin shkarë mbi hundë.

Todi u ngrit në këmbë. Grupi i vizitorëve të përgjumur hapi rrugën.

– Vini nga larg? – ngulmoi mjeku.

“Dreq, gjithë këto pyetje!”, – ndjeu djersën e ftohtë t’i kthehej në kompresë ngjitëse.

– Po, – i tha.

– E dini? – mjeku uli syzet të shihte më mirë.

Të dy po e vështronin njëri-tjetrin të habitur. Sikur kërkonin përkthyes të merreshin vesh.

– Çfarë duhet të di? – u zbraz me padurimin e njeriut që e sorollatin pa ndonjë arsye të kuptueshme. Pamja po i zymtohej. U zu  ngushtë për të qenë i zemëruar dhe shumë i lënduar për të qenë i ashpër.

– Zotëri, Nermin Kashnjeti vdiq para një muaji, – kumtoi ftohtë drejtori i spitalit obstetrik. Nuk dha hollësira dhe ai nuk i kërkoi.

E shikoi bluzën e bardhë si përmes pasqyrash të shtrembëruara. Në dukje i qetë, e priste atë përgjigje, ndërsa thellë vetes i shkretuar.

Kishte humbur një ëndërr.

 

Istref  Haxhillari, Pogradec.