Ç’ma prek kështu zemrën? Ç’më bën që të ziej? Ç’më shtyn të largohem Prej dhomes përtej? Po ndrit cip’ e reve Rreth shkëmbit atje! Atje do të vete, Atje n’atë dhe! Ja, korbat në erë Flatrojnë me gaz; Përzihem mes tyre, Mes tufes humbas Dhe malit e murit I vijmë…

Perënditë e kishin dënuar Sizifin të ngjisë papushim një shkëmb në majë të një mali, nga  ku guri rrokullisej vetvetiu. Ato kishin gjykuar me të drejtë se nuk ka ndëshkim më të tmerrshëm se puna e padobishme dhe e pashpresë. Po t’i besojmë Homerit, Sizifi është njeriu më i ditur…

I dashuri im i çuditshëm, ç’meritë kam për ty në k’të jetë Sytë e tu të qartë si kristal, sikur më shohin e më thonë: -Bëmë të magjepsem e hesht! Zemra ime që ti po ngacmon, Përveç ndjesisë së një kafshe antike plot sinqeritet, Në duart e tua e përkundur…

Në parkun q'ë mbuluan fletët Të dy ne ecim qetësisht, Pas shijes saj ka shtruar vjeshta Qilim të verdhë natyrisht. Dhe ndoshta si një ëndërr e zbehtë Ju fanit një muzg i vonë  Ky park q'ë kan' mbuluar fletët Ku pas kaq shekujsh ti po shkon. Nga vagabondët me cigare…

Melodi e këputun – lot i kjartë nga syni i një grues së dashun… andje e përplasun, xhevahir i tretun, një andërr e shkelun, buzë e paputhun në melodin e këputun. Nga vaji i heshtun shkunden supat e zhveshun, verbojnë nga zbardhimi… e ther, ther hidhnimi për çastet e rrëshqitun,…